CNBC: Ποια χώρα θα πληγεί περισσότερο αν βγάλει λαϊκιστή ηγέτη;

Σύμφωνα με στοιχεία της έρευνας της Eurostat:

Η Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία έχουν ακολουθήσει
παρόμοια τάση όσον αφορά στην οικονομική ανάπτυξη από το 2008, παρότι η
Ολλανδία και η Γερμανία εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις έναντι των άλλων δύο
χωρών.

Στην πραγματικότητα, η Ολλανδία κατέγραψε ταχύτερους ρυθμούς
ανάπτυξης σε σχέση με την Γερμανία το 2015 και το 2016. Σε κάθε περίπτωση
ωστόσο, η Γερμανία είναι με διαφορά η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης καθώς το
ετήσιο ΑΕΠ της ανέρχεται σε 3,1 τρισ. ευρώ έναντι του ΑΕΠ της Ολλανδίας που
διαμορφώνεται στα 696 εκατ. ευρώ.

Πηγή: Eurostat

Όσον αφορά στην ανεργία, η κατάσταση είναι σαφώς χειρότερη
στην Ιταλία. Το ποσοστό των ανέργων έχει αυξηθεί αισθητά σε σχέση με τις
άλλες τρεις χώρες το διάστημα μετά το 2011. Το 2015 το 11,9% των Ιταλών πολιτών ήταν άνεργοι,
έναντι του ποσοστού 10,4% στη Γαλλία, 6,9% στην Ολλανδία και 4,6% στη Γερμανία.
Μάλιστα ο επικεφαλής
αναλυτής της ING, Carsten Brzeski δηλώνει σχετικά ότι «η οικονομική ανάπτυξη των τεσσάρων χωρών δεν είναι ίδια. Ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της Γερμανίας και της Ολλανδίας είναι πολύ ισχυρότερος από αυτόν της Γαλλίας και την Ιταλίας. Ειδικότερα, η κυβέρνηση της Ολλανδίας έχει εφαρμόσει πολλές διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν περαιτέρω τον ρυθμό ανάπτυξης της χώρας τα
επόμενο χρονικό διάστημα.
Η Γερμανία εξακολουθεί να επωφελείται από τις μεταρρυθμίσεις
που έχει κάνει παλαιότερα, τα χαμηλά επιτόκια και το αδύναμο ευρώ. Η Γαλλία τα
πηγαίνει καλύτερα από τις εκτιμήσεις αλλά όχι αρκετά καλά. Η έλλειψη
μεταρρυθμίσεων και ο αδύναμος διεθνής ανταγωνισμός θα συνεχίσει να επιβαρύνει
τις προοπτικές τα επόμενα χρόνια. Η Ιταλία είναι η πιο περίπλοκη
περίπτωση με οριακή ανάπτυξη την τελευταία δεκαετία και χωρίς ξεκάθαρο
αναπτυξιακό μοντέλο για το σύνολο της οικονομίας».

Κοινωνικές παροχές

Κοιτάζοντας το επίπεδο του δημοσίου χρέους και τα ποσά που
έχει ξοδέψει η κάθε κυβέρνηση για κοινωνική πρόνοια (ιατροφαρμακευτική
περίθαλψη, ανεργία, εστίαση κλπ), η Ολλανδία φαίνεται να υπεραποδίδει και πάλι
έναντι των άλλων τριών χωρών. Το δημόσιο χρέος της διαμορφώνεται στο 61,5% του
ΑΕΠ της (το 2015), πολύ χαμηλότερο σε σχέση με το ιταλικό χρέος (132,5% του
ΑΕΠ).

Ωστόσο, σε αντίθεση με το τι θα περίμενε κανείς, η Ιταλία
είναι η χώρα που δαπανά τα λιγότερα την κοινωνική πρόνοια. Η Ολλανδία
δαπάνησε πάνω από 11.000 ευρώ ανά πολίτη το 2014, ακολουθούμενη από την
Γαλλία (πάνω από 10.000 ευρώ), ενώ η Ιταλία έρχεται τελευταία με τις δαπάνες
της για κοινωνική πρόνοια να διαμορφώνονται μόλις στα 7.600 ευρώ ανά πολίτη την
εξεταζόμενη περίοδο.

“Ενωμένες” στην δυσαρέσκεια

Ωστόσο, παρά τις όποιες οικονομικές τους διαφορές, υπάρχει ένας
κοινός παράγοντας όλων αυτών των χωρών καθώς οδεύουν προς τις εκλογές: η
αυξανόμενη δυσαρέσκεια προς την συστημική πολιτική.

O καθηγητής
Ευρωπαϊκών Πολιτικών του Johns Hopkins University, Erik Jones τονίζει
πως «οι ομοιότητες έχουν να κάνουν με
την εξουθένωση από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα… Το πρόβλημα χτιζόταν εδώ
και καιρό. Οι ψηφοφόροι έχουν ελάχιστη ή καθόλου πίστη στα κόμματα και οι
πολιτικοί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος».

Μεγαλύτερος ο κίνδυνος ανάδειξης λαϊκιστικών κομμάτων
σε Γαλλία και Ιταλία

Καθώς οι πολίτες “μπουχτίζουν” με τις εθνικές
πολιτικές, το αντιευρωπαϊκό αίσθημα κερδίζει έδαφος.
Από το 2006 ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν θετική άποψη
για την Ευρώπη έχει υποχωρήσει. Στις οικονομικά δοκιμαζόμενες Γαλλία και
Ιταλία, το ποσοστό του πληθυσμού που έχει μια αισιόδοξη άποψη για τις
προοπτικές της ΕΕ είναι μικρότερο σε σχέση με τα αντίστοιχα ποσοστά στην
Γερμανία και την Ολλανδία.
«Οι άνθρωποι που είναι δυσαρεστημένοι με την κατάστασή τους μπορεί
να ψηφίζουν για αλλαγή», διευκρίνισε ο κ. Jones. Αυτό σημαίνει ότι ο κίνδυνος ανάδειξης ενός λαϊκιστή ηγέτη
είναι υψηλότερος στη Γαλλία και την Ιταλία, με τους Μαρί Λε Πεν και Μπέπε
Γκρίλο να “κερδίζουν” έδαφος σε σχέση με την Ολλανδία και την Γερμανία.

Ποιος θα πληγεί περισσότερο