Οι προτάσεις του Γάλλου προέδρου Μακρόν για τη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης δεν βρίσκουν παντού ευήκοα ώτα. Στη Γερμανία πολιτικοί αλλά και ειδικοί τηρούν επιφυλακτική έως απορριπτική στάση.
«Καταρχήν είναι σημαντικό ότι το κείμενο της κυβερνητικής συμφωνίας αναφέρεται στην αναγκαιότητα να δοθεί ώθηση στη -μείζονος σημασίας- ευρωπαϊκή συνεργασία. […] Αυτό όμως που κατά την άποψή μας λείπει είναι μια σαφής ομολογία ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι πολλά, αλλά όχι μια ένωση μεταφοράς κεφαλαίων. Διότι όπως έχει διατυπωθεί από τους επικεφαλής των τριών κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού αλλά και από τα κομματικά τους συνέδρια, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις, αλλά η ένωση μεταφοράς κεφαλαίων δεν συγκαταλέγεται σε αυτές».
Περί ανάληψης ευθύνης και ρίσκου
Ένα βασικό σημείο διαφωνίας μεταξύ Βερολίνου και Παρισίων είναι το θέμα της ολοκλήρωσης της τραπεζικής ένωσης που προϋποθέτει την καθιέρωση του Ευρωπαϊκού Συστήματος Εγγύησης Καταθέσεων. Αυτό όμως θεωρείται αρκετά προβληματικό, ιδιαίτερα στη Γερμανία. Οι γερμανικές τράπεζες ανησυχούν ότι θα πρέπει να επωμιστούν τη διάσωση ξένων τραπεζών σε περίπτωση κρίσης.
«Εμείς είμαστε βέβαιοι ότι […] όποιος θέλει περισσότερα από την νυν τραπεζική ένωση, ζητά ουσιαστικά από τη Γερμανία να αναλάβει την ευθύνη για ρίσκα και επιχειρηματικούς κινδύνους τους οποίους δεν ελέγχει. Ζητούν δηλαδή να διαχωριστούν ανάληψη ευθύνης και έλεγχος ρίσκων».
Κάτι το οποίο βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετη και την ίδια την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ η οποία τονίζει με κάθε σχεδόν ευκαιρία ότι απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε μορφή της λεγόμενης «αμοιβαιοποίησης» του χρέους.
Επαρκή τα εθνικά συστήματα
Ο Μίχαελ Μπρόιερ, ο οποίος έχει διατελέσει και υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας με το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών, συμφωνεί απόλυτα:
«Νομίζω ότι σε μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά είναι σημαντικό να λες στους καταναλωτές ότι όπου κι αν βρίσκεσαι σε αυτή την εσωτερική αγορά υπάρχουν κανόνες στους οποίους μπορείς να στηριχτείς. Και όταν η τράπεζά σου αντιμετωπίζει δυσκολίες, υπάρχει αυτή η (σσ. εθνική) εγγύηση καταθέσεων ύψους 100.000 ευρώ -στη Γερμανία είναι περισσότερα. Η (σσ. πανευρωπαϊκή) υλοποίηση του μέτρου όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Σας φέρνω το παράδειγμα της χημικής βιομηχανίας. Φυσικά και σε αυτή […] υπάρχουν κοινοί κανόνες και στάνταρ που πρέπει να ελέγχονται από τις τοπικές και περιφερειακές αρχές. Από μια τέτοια επιχείρηση χημείας όμως -και πόσο μάλλον από τους πελάτες της- δεν μπορείς να ζητήσεις να φέρει ευθύνη για τα ρίσκα αντίστοιχων επιχειρήσεων στην Ισπανία, την Κύπρο και την Ελλάδα».
Πηγή Πληροφοριών:DW
στο 