Όπως και οι κήποι στο Παλάτι των Βερσαλλιών, η γαλλική κυβέρνηση που αποκάλυψε ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν την Τετάρτη διακρίνεται από μια συμμετρία που πλησιάζει την τελειότητα.
Υπάρχει μια εντυπωσιακή ισορροπία ανάμεσα στους μετριοπαθείς δεξιούς, τους κεντρώους, τους ανεξάρτητους και τους μετριοπαθείς αριστερούς. Μια ισορροπία ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες και μια ισορροπία ανάμεσα στα νιάτα και στην εμπειρία.
Μην έχετε καμία αμφιβολία, ο κ. Μακρόν σκοπεύει να κυβερνήσει από το κέντρο, αν και από ένα μεταρρυθμιστικό, πειθαρχημένο κέντρο, όχι ένα κουρασμένο, άμορφο μεσαίο χώρο.
Από την μετριοπαθή δεξιά, η κυβέρνηση του κ. Μακρόν περιλαμβάνει τον Εντουάρ Φιλίπ, δήμαρχο της Χάβρης, που ο διορισμός του ως πρωθυπουργού ανακοινώθηκε τη Δευτέρα, και τον Μπρούνο Λε Μερ, πρώην υπουργό Γεωργίας που αναλαμβάνει την σημαντική θέση του υπουργού Οικονομίας. Οι δύο άνδρες είναι στα μέσα της πέμπτης δεκαετίας τους και υπηρετώντας τον 39χρονο πρόεδρο θα ενισχύσουν το φρέσκο, δυναμικό πρόσωπο της προεδρίας Μακρόν.
Από την μετριοπαθή αριστερά, υπάρχει ο Ζαν-Ιβ λε Ντριάν, 69 ετών, ένας σκληρός πρώην υπουργός Άμυνας που τοποθετήθηκε υπουργός Εξωτερικών και ο Ζεράρ Κολόμπ, ο δήμαρχος της Λυόν, που ανέλαβε το ρόλο του υπουργού Εσωτερικών. Είναι και οι δύο πρώην πιστά μέλη των Σοσιαλιστών που τάχθηκαν στο πλευρό του κ. Μακρόν από την αρχή της προεκλογικής καμπάνιας του.
Από το φιλελεύθερο κέντρο προέρχεται ο Φρασνουά Μπαϊρού, βετεράνος πολιτικός που υποστήριξε και αυτός από νωρίς τον κ. Μακρόν, ο οποίος διορίζεται υπουργός Δικαιοσύνης. Η Συλβί Γκουλάρ, επίσης φιλελεύθερη, αναλαμβάνει υπουργός Άμυνας.
Τέλος, από τις πιο σημαντικές θέσεις, η ευαίσθητη καρέκλα του υπουργού Εργασίας παραδίδεται στην Μουριέλ Πενικό, μια έμπειρη επιχειρηματία και ανεξάρτητη πολιτικό.
Η σταθερότητα αυτής της κυβέρνησης δεν είναι ακόμα πλήρως διασφαλισμένη. Η επόμενη προτεραιότητα του κ. Μακρόν είναι να διασφαλίσει ότι το κόμμα του, το «Δημοκρατία Εμπρός», θα κερδίσει όσες περισσότερες έδρες μπορεί στους δύο γύρους των κοινοβουλευτικών εκλογών στις 11 και 18 Ιουνίου.
Με άλλα λόγια, σκοπεύει να ολοκληρώσει την πολιτική επανάσταση του αποκτώντας τον έλεγχο του κοινοβουλίου, τον οποίο είχαν για δεκαετίες, με διάφορες μεταμφιέσεις, οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικάνοι και το Σοσιαλιστικό κόμμα. Οι Σοσιαλιστές, διχασμένοι και με χαμηλό ηθικό, θα είναι εύκολος στόχος.
Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο επιδεικνύει επίσης σημάδια διάλυσης. Οι Ρεπουμπλικάνοι ωστόσο θα είναι πιο δύσκολο να λυγίσουν, επειδή η πολιτική βάση του κ. Μακρόν δεν είναι θεμελιακά μια βάση που τείνει προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος.
Αν ο πρόεδρος επιτύχει μια εύλογη εκλογική επιτυχία τον επόμενο μήνα, η ομάδα των ανθρώπων που τοποθέτησε στην κυβέρνηση αυτή την εβδομάδα θα παραμείνει στην εξουσία για αρκετό καιρό ακόμα ώστε να αφήσει το στίγμα της με την εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού της προγράμματος. Στην οικονομία, το πρόγραμμα θα επικεντρωθεί σε μια σειρά φιλικών προς τις επιχειρήσεις μέτρων, στην απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, σε φορολογικές μεταρρυθμίσεις και σε μια αναδιάταξη του δημόσιου τομέα. Θα περιλαμβάνει επίσης μια πιο σκληρή γραμμή στην υπεράσπιση των συμφερόντων της Γαλλίας και της Ε.Ε. έναντι του «αθέμιτου ανταγωνισμού» εκτός Ευρώπης.
Καθώς θα κάνουν τη δουλειά τους, θα είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο ομαλά θα λειτουργούν από κοινού οι υπουργοί του κ. Μακρόν. Η Γερμανία έχει μεγάλη εμπειρία από μεγάλους συνασπισμούς της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς, αλλά η κυβέρνηση του κ. Μακρόν εκπροσωπεί ένα άγνωστο πείραμα στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας της Γαλλίας.
Όσοι είναι επιφυλακτικοί πρέπει να έχουν κατά νου, ότι όσες φορές ένα πολιτικό κόμμα κυριάρχησε στο παρελθόν σε μια γαλλική κυβέρνηση, σπάνια υπήρξε μια εγγύηση αρμονίας. Για να πειστούν δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τις σοσιαλιστικές κυβέρνησεις του Φρανσουά Ολάντ, του προκατόχου του κ. Μακρόν.
Πηγή: Financial Times, Euro2day.gr
στο 