Η Γαλλία βαδίζει στο άγνωστο, μετά τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών, οι οποίες σήμαναν όχι μόνο την απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας του Εμανουέλ Μακρόν στην Εθνοσυνέλευση, αλλά και τη μείωση της εκλογικής δύναμης των συμμάχων του, με αποτέλεσμα να παραμένουν ακόμα θολές οι ενδεχόμενες συμμαχίες που θα επέτρεπαν στον μόλις επανεκλεγέντα Πρόεδρο Δημοκρατίας, να συνεχίσει τα επόμενα πέντε χρόνια.
Η πολιτική ήττα που υπέστη ο Μακρόν γίνεται ακόμα πιο ηχηρή, αν συγκριθεί με τη θριαμβευτική επανεκλογή του, τον Απρίλιο, και αν σκεφτεί κανείς ότι στο εξής, έχοντας μόλις 246 βουλευτές στη Βουλή, θα πρέπει να διαπραγματεύεται σκληρά για κάθε νομοθετική μεταρρύθμιση που θα θέλει να φέρει, ώστε να ξεπερνά την αντίσταση των 142 βουλευτών του Μελανσόν και των 89 της Μαρίν Λεπέν. Είναι η πιο μικρή προεδρική πλειοψηφία στη διάρκεια της 5ης Δημοκρατίας (η τρέχουσα μορφή πολιτεύματος, από το 1958).
Και οι ήττες συνεχίζονται, στο μέτρο που ο Μακρόν είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει σε ανασχηματισμό της κυβέρνησή του, αφού αναγκάστηκαν να παραιτηθούν πέντε στελέχη του, τρεις υπουργοί, ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του (LRM).
Η μεγάλη και ιστορική για το κόμμα της νίκη που κατάφερε η Μαρίν Λεπέν, με 89 βουλευτές, οι οποίοι αποτελούν την ισχυρότερη αμιγή και άρα συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα, (τα άλλα κόμματα είναι συμμαχίες κομμάτων) είναι ένα σαφέστατο και ηχηρότατο “καμπανάκι” προς τον Μακρόν. Κάτι πρέπει να αλλάξει στην πολιτική του. Η συνταγή του ως τώρα δεν “τραβάει”.
Στην ίδια κατεύθυνση (της έλλειψης ενδιαφέροντος για την πολιτική του Μακρόν, αλλά και γενικότερα για την πολιτική) κινείται και η αποχή. Το 53,86% αποχής δεν έχει προηγούμενο σε δεύτερο γύρο βουλευτικών εκλογών στην Πέμπτη Δημοκρατία. Από το 1993, οι Γάλλοι που δεν σηκώνονται από τον καναπέ αυξάνονται σταθερά.
Η ασάφεια, αν όχι αδυναμία, στο σχηματισμό πλειοψηφιών που θα στηρίζουν κάθε φορά το κυβερνητικό έργο, έχει φέρει το στρατόπεδο του Μακρόν στην εξής δυσάρεστη πολιτικά θέση: Να εκβιάζει ότι ο πρόεδρος φοβάται “πλήρη παράλυση” και δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να ζητήσει τη διάλυση της Βουλής, σε διάστημα ενός χρόνου.