Προδιαγράφεται θεραπευτική η διαφαινόμενη τρίτη αναδιάρθρωση χρέους;
Οχι, βέβαια. Πρώτον, επί της ουσίας δεν πρόκειται να είναι αρκετά βαθιά.
Δεύτερον, θα γίνει (όταν γίνει) υπό τον όρο νέας λιτότητας, η οποία θα
ματαιώσει την ανάκαμψη, όπως ακριβώς το 2012, σημειώνεται σε άρθρο του Γιάνη
Βαρουφάκη.
Απόσπασμα από το άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών
Από τις αρχές του 2010 πασχίζω να πείσω αντιπάλους και συντρόφους ότι
μια αναδιάρθρωση χρέους είναι αναγκαία (αν και όχι ικανή) συνθήκη για την
απελευθέρωση της χώρας από τη δουλοπαροικία, στην οποία εγκλωβίστηκε μετά τη
διεθνή κρίση του 2008.
Στο τελευταίο Eurogroup ανακοινώθηκε η αρχή της συζήτησης για την
αναδιάρθρωση του χρέους.
«Δεν χαίρεσαι; Δεν το θεωρείς
κάποια δικαίωση;» με ρωτούν πολλοί. Ούτε χαίρομαι ούτε νιώθω την οποιαδήποτε
δικαίωση (ούτε καν στη βάση τού ότι «κακό πάντως δεν κάνει!»).
Νιώθω, για την ακρίβεια, όπως ένιωθα και το 2012, όταν η αναδιάρθρωση
των Σαμαρά-Βενιζέλου με άφησε μουδιασμένο και κατηφή.
Όπως έγραψα πιο πάνω, μια αναδιάρθρωση χρέους είναι αναγκαία, αλλά όχι
ικανή συνθήκη. Για να λειτουργήσει θεραπευτικά, πρέπει να ακυρώνει τη λιτότητα
– και όχι να δίνεται ως «ανταμοιβή» ακόμα μεγαλύτερης λιτότητας.
Από την άρνηση της ανάγκης αναδιάρθρωσης του χρέους στην αποδοχή της.
Η άρνηση της ανάγκης αναδιάρθρωσης χρέους ισοδυναμούσε με προσποίηση
ότι το μη βιώσιμο κρατικό χρέος ήταν βιώσιμο. Αυτό οδηγούσε, με μαθηματική
ακρίβεια, στη σκληρή λιτότητα των προηγούμενων ετών.
Γιατί; Επειδή η προσποίηση ότι το χρέος μπορεί να αποπληρωθεί απαιτεί
δυσθεώρητα πλεονάσματα (τα οποία θα παρακρατούν οι δανειστές) που συνεπάγονται
δυσθεώρητες περικοπές και δυσθεώρητους νέους φόρους – αποπνικτική λιτότητα
δηλαδή.
Η σκληρή λιτότητα, με τη σειρά της, συρρίκνωνε τα εισοδήματα,
μειώνοντας ακόμα περισσότερο τη δυνατότητά μας να αποπληρώνουμε το χρέος.
Τότε οι «αρχές» (δηλαδή η τρόικα και οι κυβερνήσεις που άγονται και
φέρονται από αυτήν), για να συγκαλύψουν την κατάσταση και να συνεχίσουν την
προσποίηση ότι το χρέος μπορεί να αποπληρωθεί, αναγκάστηκαν να «στοχεύσουν» σε
ακόμα μεγαλύτερα πλεονάσματα, δηλαδή σε ακόμα σκληρότερη λιτότητα η οποία
συρρίκνωνε κι άλλο τα εισοδήματα.
Και ούτω καθ’ εξής, έως ότου η χώρα είτε ερημωθεί είτε επαναστατήσει.
στο 