Στο συμπέρασμα ότι η μείωση στις συντάξεις δεν θα είναι 3,1 δις αλλά 5 ,7 δισ ευρώ καταλήγει η έρευνα του επιστημονικού υπεύθυνου του ΟΚΕΔ Σάββα Ρομπόλη και του Βασίλη Μπέτση.
Όπως επισημαίνει εάν διατηρούνταν οι συντάξεις στα σημερινά επίπεδα (722 ευρώ μεικτά) το 2021 η συνολική δαπάνη θα έφτανε τα 32,8 δις ευρώ. Στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Σταθερότητας (ΜΣΠΔ) όμως προβλέπεται ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη τη συγκεκριμένη χρονιά θα διαμορφωθεί στα 27,1 δις ευρώ.
Κατά την άποψη του Ομίλου για τα Κοινωνικά και Εργασιακά Δικαιώματα (ΟΚΕΔ), τα ευρήματα αυτά αναδεικνύουν την αναγκαιότητα αποτροπής της εφαρμογής των ψηφισθέντων διατάξεων από την 1/1/2019, καθώς και την ποσοτική – τεκμηριωμένη επανεξέταση και επανασχεδιασμό της χρηματοοικονομικής και κοινωνικής πορείας του Ασφαλιστικού στη χώρα μας κατά τα επόμενα πενήντα έτη.
Το παράδοξο που παρατηρείται είναι ότι στα 27,1 δις ευρώ που ορίζει ως
συνταξιοδοτική δαπάνη το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας το
2021, ο συντελεστής συνταξιοδοτικές δαπάνες προς ΑΕΠ μπορεί να επιτευχθεί στο
ανώτερο όριο του 16% (όπως ορίζεται στον Ν.4387/2016) με ΑΕΠ περίπου 171,3 δις
ευρώ, όταν το ΑΕΠ του 2016 ήταν 175,4 δις ευρώ. Με άλλα λόγια, η αντίφαση που
εντοπίζεται, συνίσταται στο γεγονός ότι ενώ οι δανειστές από την μία πλευρά
προβλέπουν ότι ο ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ θα είναι άνω του 2% ετησίως, από την
άλλη πλευρά επιδιώκουν ένα ύψος συνταξιοδοτικής δαπάνης (16% του ΑΕΠ), το οποίο
επιτυγχάνεται ακόμη και με συνθήκες στασιμότητας μέχρι και το 2021.
Το ερώτημα που προκύπτει
είναι: γιατί αφού οι δανειστές πιστεύουν
σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, επιβάλλουν εκ των προτέρων την μείωση του επιπέδου
των συντάξεων, προκειμένου ο δείκτης συνταξιοδοτικές δαπάνες προς ΑΕΠ να
διαμορφωθεί στο ανώτερο όριο (16% του ΑΕΠ), το οποίο επιτυγχάνεται ακόμη και με συνθήκες στασιμότητας? Μήπως,
όπως από το 2010 μέχρι σήμερα, οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις των δανειστών
βασίζονται, για τους δικούς τους λόγους, σε
ευμετάβλητα στατιστικά στοιχεία τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την
οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας μας, γεγονός που τους οδηγεί,
όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, στην επιβολή συνεχών περικοπών των
συντάξεων χωρίς την ύπαρξη αντικειμενικών και επιστημονικά τεκμηριωμένων
στοιχείων?
Αξίζει να σημειωθεί ότι με βάση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
δημοσιονομικής σταθερότητας 2017-2021, ο
προβλεπόμενος στόχος της συνταξιοδοτικής δαπάνης ύψους 27,1 δις ευρώ θα
οδηγήσει το επίπεδο της μέσης κύριας σύνταξης στα 620 ευρώ (μικτά) από 722 ευρώ (μικτά) που είναι σήμερα και την
επικουρική σύνταξη θα την οδηγήσει κάτω
από τα 150 ευρώ (μικτά), (144 ευρώ περίπου), με ό,τι αυτό αρνητικά συνεπάγεται
για το βιοτικό επίπεδο των συνταξιούχων και την κοινωνική συνοχή στην χώρα μας.
Έτσι, οι δανειστές ή κάνουν κάποιο
σοβαρό λάθος στις εκτιμήσεις και τις μελέτες τους ή υποκρίνονται με τις
προβλέψεις τους για την ανάπτυξη, πιστεύοντας στην ουσία ότι αυτή δεν μπορεί να
επιτευχθεί με τα επιβαλλόμενα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας ή
αποκρύπτουν την πραγματικότητα, η οποία συνίσταται στην λανθασμένη επιστημονικά και αδιέξοδη
επιλογή της μείωσης της συνταξιοδοτικής
δαπάνης (αριθμητής) με περικοπές των συντάξεων και όχι με την αύξηση του ΑΕΠ
(παρανομαστής), σε συνδυασμό με την σύνδεση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης
με τα πρωτογενή πλεονάσματα και την εξυπηρέτηση του χρέους. Κατά συνέπεια, με
αφετηρία αυτά τα δεδομένα, επιβάλλεται, η εφαρμογή των προαπαιτούμενων μέτρων
μείωσης (2019) των συντάξεων (κύριων και επικουρικών) να τεθεί υπό αίρεση και
αποτροπή καθώς και υπό σοβαρή
επανεξέταση.