Την απουσία εξειδικευμένης βιομηχανικής πολιτικής από την Ελλάδα τις
τελευταίες δεκαετίες, επισήμανε κατά την παρέμβασή του σήμερα το πρωί στο πάνελ
της Βιομηχανίας, στο πλαίσιο του 2ου Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, ο
πρόεδρος του ΣΒΒΕ, Αθανάσιος Σαββάκης.
Όπως υπογράμμισε ο εκπρόσωπος της βιομηχανίας του Βορρά, η εισφορά
της βιομηχανίας στο ΑΕΠ της χώρας βρίσκεται σήμερα στο 8%, ενώ στην υπόλοιπη ΕΕ
είναι στο 15%.
«Και ενώ σε επίπεδο ΕΕ έχει τεθεί στόχος το ποσοστό αυτό να φτάσει το
20% το 2020, στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια αντίστοιχη απόφαση, ούτε καν
απάντηση στην πρόταση του ΣΒΒΕ να τεθεί ο ρεαλιστικός στόχος του να
ανέλθει η εισφορά στο 12% το 2020, τόνισε ο κ. Σαββάκης.
Όπως είπε ο ίδιος, οι δέκα ισχυρότερες οικονομικά χώρες του κόσμου
στηρίζουν τη δύναμή τους στη βιομηχανία. Το 1995 η προστιθέμενη αξια παραγωγής
στην Ελλάδα ήταν στο 11,4%, ενώ έχει πλέον υποχωρήσει στο 8%. Ακόμη, όμως, και
σήμερα η βιομηχανία εισφέρει 55 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ της χώρας, διατηρεί 1,2 εκατ.
θέσεις εργασίας και τροφοδοτεί τα κρατικά ταμεία με πάνω από 11 δισ. κάθε
χρόνο. Αν για παράδειγμα, η ελληνική βιομηχανία μπορούσε να επιστρέψει στο
1995, αυτό θα σήμαινε αύξηση του ΑΕΠ περίπου κατά 23 δισ. ευρώ ή κατά 13%,
αύξηση απασχόλησης κατά 500.000 θέσεις εργασίας και αύξηση ων εσόδων του
δημοσίου κατά 4,6 δισ. ευρώ.
Ο κ. Σαβββάκης αναφέρθηκε στο γεγονός ότι, πέρα από την ανάγκη να
υπάρξει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο στη χώρα, πρέπει να αρθούν και τα σημαντικά
προσκόμματα στην καθημερινή δραστηριότητα της βιομηχανίας και έφερε ως
παράδειγμα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η επένδυση της Ελληνικός
Χρυσός στη Βόρεια Χαλκιδική, καθώς, όπως είπε, παρά τις 17 αποφάσεις του
Συμβουλίου της Επικρατείας για θέματα αδειοδοτήσεων, η εταιρεία δυσκολεύεται
πάρα πολύ να επενδύσει εξαιτίας της ολιγωρίας του κρατικού μηχανισμού.
Τέλος, ο πρόεδρος του ΣΒΒΕ διευκρίνισε ότι η αναγκαία ανάπτυξη της
καινοτομίας στις επιχειρήσεις δεν μπορεί να έρθει «από πάνω». Όπως είπε, «η
επιλογή της καινοτόμου ανάπτυξης δεν μπορεί να είναι κυβερνητική επιλογή ούτε
προσπάθεια επίτευξης συγκεκριμένων ποσοτικών στόχων, όπως για
παράδειγμα παλαιότερα η στρατηγική της Λισαβόνας.
» Για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα στη συνεργασία της ερευνητικής
και ακαδημαϊκής κοινότητα πρέπει να δημιουργηθούν κοινά συμφέροντα τα
οποία θα καταλήγουν σε δικτύωση και συνεργασία ανθρώπων».