Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος είναι πιθανόν να συνεχίσει ως πρωθυπουργός μετά την διεξαγωγή των εκλογών τον επόμενο μήνα, ήρθε στην εξουσία τον Γενάρη, έχοντας να λύσει μια «δύσκολη τριπλή εξίσωση»: να χαλαρώσει τις οικονομικές πιέσεις, να αναδιαρθρώσει το ελληνικό χρέος και να κρατήσει την χώρα μέσα στο ευρώ.
Πέτυχε σε ικανοποιητικό βαθμό και τους τρεις στόχους που αρχικά φαίνονταν ανέφικτοι- και ήταν, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύει το Marketwatch.
Ο Τσίπρας, όπως αναφέρει, φαίνεται να έχει σημειώσει μεγαλύτερη επιτυχία από εκείνη της Άγκελα Μέρκελ, που είναι ο βασικός Ευρωπαίος εταίρος. Η Γερμανίδα Καγκελάριος, επίσης υποσχέθηκε στο εκλογικό της σώμα τρεις- μη ρεαλιστικούς- στόχους. Όμως, υπό τον φόβο μήπως γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος διεθνώς αν έδιωχνε την Ελλάδα από το ευρώ, υποχώρησε στις διεθνείς πιέσεις περισσότερο και από τον Αλέξη Τσίπρα.
Το μεγάλο ερώτημα, όπως υποστηρίζει το Marketwatch, είναι αν από τη στιγμή που η μεγάλη γενναιοδωρία προς την Ελλάδα έχει γίνει ευρέως γνωστή, υπάρχουν ανάλογα αιτήματα για παραχωρήσεις από τους πιστωτές και από άλλες χώρες με προβλήματα χρέους, όπως η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Η επικείμενη αναδιάρθρωση χρέους για την Ελλάδα, την οποία «ενθάρρυνε» και το ΔΝΤ που εξαρχής τόνισε πως το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο, θυμίζει την ανακούφιση που έλαβε η Δυτική Γερμανία από μια αντίστοιχη «τρόικα» διεθνών πιστωτών (Γαλλία, Βρετανία και Αμερική) το 1953.
Το καινούριο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα ύψους 86 δισ. ευρώ πιθανότατα δεν θα εξοφληθεί πλήρως μέχρι το 1975- μια παρόμοια επέκταση αποπληρωμής δανείων είχε γίνει και για τη Δυτική Γερμανία το 1953.
Μια επιπλέον αποτελεσματική μείωση του ελληνικού χρέους αναμένεται να γίνει το Φθινόπωρο ως μέρος ενός deal για να παραμείνει το ΔΝΤ ως εταίρος στην χρηματοδότηση. Η επιμονή της Γερμανίας να συμμετέχει και το ΔΝΤ είναι πολιτικά σκόπιμο, αλλά οικονομικά αντιφατικό. Ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας θεωρεί πως ο μόνος τρόπος για να καταστήσει εντός της χώρας του πιο «εύπεπτη» τη νέα δανειοδότηση είναι να διατηρήσει εντός προγράμματος και έναν ακόμη πιστωτή.
Οι υποσχέσεις της Μέρκελ στους Γερμανούς ψηφοφόρους της ήταν οι εξής: να διατηρηθεί η ενότητα των ευρωπαϊκών κρατών- μελών, να αποφύγει την εκτεταμένη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και να διατηρήσει τις οικονομικές πολιτικές της Ευρώπης σε αρμονία με εκείνες της Γερμανίας.
Τόσο η Μέρκελ όσο και ο Τσίπρας έπρεπε να λύσουν το «τρίλημμά» τους και να μην αποκαλύψουν πλήρως και σε ποιον βαθμό υποχώρησαν από τις βασικές αρχές τους.
Αμφότεροι αντιμετώπισαν εσωκομματικές αντιδράσεις. Ακόμη ο Τσίπρας απολαμβάνει τη στήριξη του 61% των ψηφοφόρων του, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, παρά το ότι υποχώρησε στις πιέσεις των δανειστών και τις απαιτήσεις τους.
Στις επερχόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, στις 20 ή στις 27 Σεπτέμβρη, θα εφαρμόσει τη στρατηγική του για να συσπειρώσει τους πολίτες κόντρα σε άλλα παραδοσιακά κόμματα που θέλουν να επιστρέψουν στην εξουσία.
Αν και θα χάσει κάποιους ψηφοφόρους από το νέο αριστερό σχηματικό, ο Τσίπρας μπορεί να ωφεληθεί από μια πιθανή συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Ο Τσίπρας θέλει να επωφεληθεί από τις εκλογές αυτές, κεφαλαιοποιώντας το ότι του αναγνωρίζεται πως αντιστάθηκε όσο το δυνατόν περισσότερο στις πιο κτηνώδεις απαιτήσεις των πιστωτών, πριν αυξηθούν οι φόροι και γίνουν αισθητές οι περικοπές που φέρνει το τρίτο μνημόνιο από τον Οκτώβρη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η «ενοχλητική» Ελλάδα παραμένει στο ευρώ. Όλα τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε η χώρα στις διαπραγματεύσεις, όπως οι συζητήσεις με τη Ρωσία κ.α. ήταν χρήσιμα εργαλεία. Η επιβράβευση του Τσίπρα είναι η δέσμευση για τη συζήτηση μιας εκτεταμένης ανακούφισης του χρέους. Αν άλλες χώρες, ακολουθήσουν το παράδειγμά του, τότε οι πιστωτές θα βρεθούν αντιμέτωποι με έναν εφιάλτη.