Η «μεταμνημονιακή» έκθεση του ΔΝΤ, δεν δίνει βιώσιμες λύσεις στα διαχρονικά προβλήματά μας, σημειώνει σε σχολιασμό του ο πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας Βασίλης Κορκίδης με αφορμή το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους το οποίο συζητήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στο πλαίσιο της έκθεσης του άρθρου 4 για την Ελλάδα και η έκθεση δημοσιοποιήθηκε επίσημα την Τρίτη 31 Ιουλίου.
Συγκεκριμένα ο κ. Κορκίδης αναφέρει στο σχόλιό του τα εξής:
Από τη πλευρά των μικρομεσαίων εργοδοτών της αγοράς, δεν ξέρω από πού να αρχίσω να σχολιάζω τις «μνημονιακές» συστάσεις του ΔΝΤ για τη τετραετή «μεταμνημονιακή» περίοδο στην Ελλάδα, η οποία όπως φαίνεται θα αποδειχθεί εξίσου δύσκολη με τη οκταετή περίοδο των τριών μνημονίων.
Κατ’ αρχάς, επισημαίνω ότι η Eurostat σε επίπεδο κατώτατου μισθού, εμφανίζει την Ελλάδα στην δεύτερη ζώνη των χωρών της ΕΕ μαζί με τη Πορτογαλία (667 ευρώ), τη Μάλτα (748 ευρώ), τη Σλοβενία (843 ευρώ) και την Ισπανία (859 ευρώ), υπολογίζοντας τον κατώτατο μισθό στη χώρα μας στα 683,76 ευρώ, αφού διαιρεί το ετήσιο εισόδημα σε 12 μήνες και όχι τον μισθό των 586 ευρώ σε 14 μήνες, λόγω δώρων και επιδόματος αδείας.
Πληροφοριακά, ο υψηλότερος κατώτατος μισθός στην ΕΕ, είναι σήμερα 1.999 ευρώ, όταν ο μέσος μισθός στην Ελλάδα το 2017 στον ιδιωτικό τομέα ήταν 929 ευρώ, και στο δημόσιο 1.050 ευρώ.
Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του ΙΚΑ/ΕΦΚΑ, οι μεταβολές στη μισθολογική πυραμίδα δεν είναι μόνο χειρότερες από το 2009, αλλά και από το 2014, αφού το διάστημα της τελευταίας τριετίας τριπλασιάστηκαν οι χαμηλόμισθοι. Οι καλά αμειβόμενες δουλειές που χάνονται, αναπληρώνονται με θέσεις χαμηλών αποδοχών που κυμαίνονται από 600-800 ευρώ μεικτά. Επιπλέον, το ΔΝΤ φαίνεται να αγνοεί το 36% των Ελλήνων που ζουν στα όρια της φτώχειας, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 23%, αλλά ζητά να μην ανακυκλώσουμε τη φτώχεια, χωρίς όμως να λέει τον τρόπο. Ξεχνά πως παρά τις περίφημες εργασιακές μεταρρυθμίσεις, η Ελλάδα είναι ουραγός στην απασχόληση με την ανεργία στο 21%, έναντι του μ.ο. 9% στην Ευρωζώνη. Την ανεργία των νέων στο 44% έναντι 19% στην Ευρωζώνη και τους μακροχρόνια ανέργους στο 71% έναντι του 48% στην ΕΕ, που φέτος έφτασε μάλιστα σε ιστορικά υψηλή απασχόληση με ρεκόρ 238 εκ. ατόμων και στο 71%, ενώ η απασχόληση στην Ελλάδα κυμαίνεται στο 58% του πληθυσμού της.
Το μεγάλο χάσμα της ΕΕ ως προς την αύξηση των εισοδημάτων και τη βελτίωση της κοινωνικής κατάστασης των πολιτών, συγκριτικά με την Ελλάδα όπου η απώλεια εισοδήματος που έχει επέλθει σε όσους εργάζονται σήμερα είναι από 22-32%, δεν φαίνεται να συγκινεί κανένα. Τέλος, όταν η προστιθέμενη αξία που παράγει ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας, κατακρημνίσθηκε κατά 38% μεταξύ 2008 και 2017 έναντι αύξησης 19% στην ΕΕ και ο συνολικός τζίρος των εμπορικών επιχειρήσεων από τα 54 δισ. ευρώ έχει πέσει στα 35 δισ. ευρώ, τότε οι Κυριακές του Ο.Ο.Σ.Α τους «μαράνανε»! Όταν τα ακίνητα έχουν απώλεια της εμπορικής αξίας τους -45% και ο μεγαλύτερος κληρονόμος είναι το Ελληνικό Δημόσιο, αφού το 2017 οι αποποιήσεις κληρονομιάς ξεπέρασαν τις 135.000. Όταν τα νοικοκυριά ξόδεψαν 8,3 δισ. ευρώ από τις καταθέσεις τους για να αγοράσουν βασικά αγαθά διαβίωσης και για να πληρώσουν 9 δισ. παραπάνω από το εισόδημα τους φόρους. Όταν οι Έλληνες δουλεύουμε 6,5 μήνες το χρόνο για να πληρώνουμε το εσωτερικό μας χρέος, τότε το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως η «μεταμνημονιακή» Έκθεση του ΔΝΤ με τις «μνημονιακές» συστάσεις και το «προσωρινά» βιώσιμο εξωτερικό χρέος, δεν δίνει βιώσιμες λύσεις στα διαχρονικά προβλήματα μας.
στο 