“Φρένο” από το ΣτΕ στην αναδρομική φορολόγηση των ανείσπρακτων απαιτήσεων επιχειρήσεων

Η υπόθεση
είχε παραπεμφθεί στην
Ολομέλεια για οριστική κρίση
από την αυξημένη η επταμελή, σύνθεση
του Β’ Τμήματος του ΣτΕ.

Συγκεκριμένα, το Β΄ Τμήμα του Ανώτατου
Ακυρωτικού Δικαστηρίου είχε
κρίνει ότι είναι αντίθετο στο άρθρο 78
του Συντάγματος το άρθρο 9 του νόμου 3296/2004 που προβλέπει
την αναδρομική φορολόγηση των
επισφαλών απαιτήσεων των εταιρειών κλπ έναντι τρίτων.

Πιστωτικά
τιμολόγια

Η Ολομέλεια του ΣτΕ , με τις σχετικές αποφάσεις
της (691-692/2019) έκανε δεκτό
το σχετικό “δια ταύτα” σύμφωνα με
το οποίο η διάταξη του άρθρου
9 παράγραφος 4 του Ν.3296/2004 (
φορολόγηση λογαριασμού 44.11 “Προβλέψεις για
επισφαλείς απαιτήσεις“) αντίκειται στο άρθρο 78 παράγραφος 2 του Συντάγματος που
εξειδικεύει τη αρχή της ασφάλειας δικαίου.

Ειδικότερα , επισφαλής θεωρείται μια απαίτηση η οποία φορά
πιστωτικό τιμολόγιο με συμφωνία
καταβολής στο μέλλον. Η Εταιρεία
που εκδίδει το τιμολόγιο
αναλαμβάνει το
επιχειρηματικό ρίσκο ότι μπορεί
και να μην εισπράξει ποτέ το τιμολόγιο
καθώς η εταιρεία που το
παρέλαβε αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Εάν το τιμολόγιο εξοφληθεί
μέσα στις επόμενες οικονομικές χρήσεις
τότε το ποσό του τιμολογίου υπόκειται
κανονικά σε φόρο. Σε περίπτωση
που δεν εξοφληθεί (γιατί π.χ η επιχείρηση που είχε
παραλάβει το εμπόρευμα έκλεισε)
τότε η ΔΟΥ φορολογεί το ποσό του τιμολογίου αναδρομικά, αυτοτελώς με συντελεστή 25% .

Το ανώτατο
Ακυρωτικό Δικαστήριο ασχολήθηκε με το θέμα με αφορμή
προσφυγή που είχαν καταθέσει
ανώνυμες εταιρείες κατά του υπουργείου Οικονομικών, για επισφαλείς απαιτήσεις τους. Μάλιστα μια
από αυτές κλήθηκε να πληρώσει φόρο 169.601 ευρώ καθώς υπήρξε επισφαλής απαίτηση ύψους 678.409 ευρώ και φορολογήθηκε αυτοτελώς.