Οι επενδυτές ανησυχούν ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι στα πρόθυρα του να βυθίσουν την ευρωζώνη σε άλλη μία κρίση εάν οι εκλογές την Κυριακή φέρουν στην εξουσία ένα αντιμνημονιακό κόμμα, αναφέρει σε δημοσίευμά της η The Wall Street Journal.
Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά, αυτό υποθέτει αισιόδοξα ότι μια κρίση μπορεί να αποφευχθεί εάν οι ψηφοφόροι αλλάξουν απόφαση την τελευταία στιγμή.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία είναι πως έρχεται έτσι κι αλλιώς, άλλη μία κρίση στην ευρωζώνη.
Αυτό δεν συμβαίνει για να ελαχιστοποιηθεί η σοβαρότητα της εμπλοκής στην οποία θα μπορούσαν να σπρώξουν την ευρωζώνη οι Έλληνες ψηφοφόροι.
Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις και μια μη ρεαλιστική πολιτική ατζέντα, «για να το θέσουμε ευγενικά».
Η μεγάλη ιδέα του κόμματος είναι ότι «η υπόλοιπη ευρωζώνη θέλει απεγνωσμένα να κρατήσει την Ελλάδα στην ένωση, που οι πιστωτές της χώρας θα αποδεχθούν σημαντικές απομειώσεις των ελληνικών ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται επίσης να πιστεύει ότι μπορεί να βρει τα δισ. ευρώ που απαιτούνται για να ανατραπεί η μισητή δημοσιονομική σύσφιξη».
Όπως εκτιμά ο αρθρογράφος του δημοσιεύματος, Joseph C. Sternberg, δεν είναι σαφές ότι οι Έλληνες το «χάφτουν» αυτό.
Η στήριξη του κόμματος, περίπου στο 33%, φαίνεται να είναι ευρεία, αλλά όχι βαθιά.
Οι δημοσκοπήσεις υποδηλώνουν ότι περίπου τα τρία τέταρτα του εκλογικού σώματος θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ.
Επομένως με την στρατηγική του παζαριού για την κατάληξη σε συμφωνία με τους πιστωτές της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να «πάρει ένα όμηρο που πολλοί από τους ψηφοφόρους του κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι διατεθειμένοι να σκοτώσουν».
Η συμβατική σοφία λοιπόν υποδηλώνει ότι μια νίκη για το κόμμα θα πρέπει να θεωρηθεί στην καλύτερη περίπτωση σαν ψήφος διαμαρτυρίας έναντι της σημερινής κυβέρνησης, παρά σαν υποστήριξη στα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της ίδιας της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που ο Αλ. Τσίπρας θα ξεχάσει εάν είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Αλλά οι πολιτικοί ξεχνούν επικίνδυνα την πραγματικότητα, κάθε φορά.
Εξ ου και η ανησυχία ότι ο Αλ. Τσίπρας θα υπερεκτιμήσει τα ατού του στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, και η Ελλάδα θα καταλήξει από ατύχημα να αφήσει το ευρώ, χωρίς ένα βιώσιμο σχέδιο για το τι θα κάνει μετά, σημειώνεται στο δημοσίευμα.
Όχι ότι η ΝΔ και ο τωρινός πρωθυπουργός Αν. Σαμαράς είναι καλύτεροι. Ο Αν. Σαμαράς θριαμβολογεί για το ότι η Ελλάδα έχει εμφανίσει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα και ότι η οικονομία επιστρέψει , ακόμη και διστακτικά, στην ανάπτυξη. Ε και; Αυτό έχει συνοδευτεί κυρίως από βαθιές αλλά ασταθώς κατανεμημένες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε συνδυασμό με τους απότομους και άναρχους νέους φόρους. Οι μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της προσφοράς είναι σχεδόν εντελώς απούσες. Ως αποτέλεσμα, τα νοικοκυριά έχουν μείνει να κερδίζουν λιγότερα και παρόλα αυτά πληρώνουν υψηλές τιμές για τους πολιτικά ισχυρούς και χωρίς μεταρρύθμιση κλάδους της Ελλάδας, όπως της ενέργειας.
Δεδομένων των επιλογών αυτών, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς γιατί ο κυνισμός αυξάνεται.
«Το φωτεινό σημείο σε αυτές τις εκλογές, είναι ένα κόμμα των επαγγελματιών, το Ποτάμι, το οποίο μπορεί να έλθει τρίτο την Κυριακή και να αποκτήσει αρκετές θέσεις προκειμένου να γίνει ο kingmaker σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λάβει την αυτοδυναμία. Το status τους ως αουτσάιντερ αποτελεί σημαντικό μέρος της ελκυστικότητάς τους.
Το γεγονός ότι είναι κυρίως δημιούργημα της κεντροαριστεράς, μπορεί να τους επιτρέψει να ενταχθούν σε έναν συνασπισμό υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, και στη συνέχεια, θα ήλπιζε κάποιος, να μετριάσουν τις πιο ριζοσπαστικές φωνές του μεγαλύτερου κόμματος».
στο 