Την άποψη πως η πολιτική των άκρων που ακολουθεί η Ελλάδα προς το παρόν δεν έχει πλήξει κανέναν άλλον πέρα από τους Έλληνες και αυτό μπορεί να αποδειχθεί η πιο αποφασιστική νέα πολιτική πραγματικότητα που ανακύπτει από την τρέχουσα κρίση διατυπώνει ο γνωστός αρθρογράφος της Wall Street Journal Σάιμον Νίξον σε χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας.
Το άρθρο με τίτλο «Η Ελλάδα δεν είναι πια τόσο μεγάλο βάρος για την ευρωζώνη», υποστηρίζει πως η αβεβαιότητα για τη μοίρα της Ελλάδας θα διατηρηθεί εάν κρίνει κανείς το πώς ερμηνεύουν οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης το βαθμό ασάφειας στην ελληνική λίστα δεσμεύσεων για μεταρρυθμίσεις και το πώς ερμηνεύει τη «δημιουργική ασάφεια» η Αθήνα.
Ο Νίξον αναφέρει πως υπάρχουν αποδείξεις για ενίσχυση της ανάκαμψης στην ευρωζώνη όπως η υποχώρηση του ευρώ κατά 19% από τις αρχές του 2014, η μείωση των τιμών του πετρελαίου, το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και οι μισθολογικές αυξήσεις στη Γερμανία που συμβάλουν στην ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης, ενώ επισημαίνει πως «ο κίνδυνος για την ανάκαμψη είναι πολιτικός».
Ο αρθρογράφος αναφέρει πως τα λαϊκίστικα κόμματα όπως το ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται ψηλά στις δημοσκοπήσεις σε πολλές χώρες της ευρωζώνης, κάτι που αποδίδει στην ανησυχητικά υψηλή ανεργία και στην «οργή για τη διαφθορά των παραδοσιακών κομμάτων».
Κατά τον ίδιο ο συνδυασμός της κρίσης στην Ελλάδα με την ανάκαμψη στην υπόλοιπη ευρωζώνη αλλάζει τους όρους της συζήτησης. «Το βασικό μάθημα από την ελληνική κρίση είναι πως καμία χώρα δεν μπορεί να είναι πραγματικά ανεξάρτητη ή οικονομικά επιτυχής εάν δεν έχει πρόσβαση στις αγορές», αναφέρει ο Νίξον.
Σύμφωνα με τον ίδιο η αντίθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία είναι ολοφάνερη, ενώ δεν προκαλεί εντύπωση που οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών ήταν οι λιγότερο πρόθυμες για υποχωρήσεις στην Αθήνα που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τους δικούς τους αντιπάλους.
«Η ανάκαμψη έχει αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην ευρωζώνη. Η Αθήνα ανακάλυψε ότι έχει ακόμη μικρότερη διαπραγματευτική ισχύ με τους πιστωτές της από ότι πίστευε. Από το 2010 μέχρι το 2013, ο φόβος της μετάδοσης που οδήγησε την ευρωζώνη στα δύο διαδοχικά προγράμματα στήριξης για την Ελλάδα. Αυτή τη φορά, δεν υπάρχουν πιέσεις από τις αγορές στην ευρωζώνη για να υποχωρήσει στα ελληνικά αιτήματα», σημειώνεται στο άρθρο.
Ακόμη υπογραμμίζεται πως η σύγκριση μεταξύ του κινδύνου για Grexit και της ζημίας που θα προκαλούσε αυτό στην ψευδαίσθηση της μη αναστρεψιμότητας του νομίσματος, έναντι του πολύ πιο πραγματικού κινδύνου υπονόμευσης της νομικής και θεσμικής βάσης με βάση την οποία διοικείται η νομισματική ένωση, δείχνει πολύ εξισορροπημένη.
στο 