Δεν έχει σημασία πως θα τελειώσει η μάχη της Αθήνας με τους δανειστές και αν τελικά οι ‘Ελληνες θα παραμείνουν στη ζώνη του ευρώ ή θα φύγουν αλλά το γεγονός πως είμαστε οι απόγονοι των Ελλήνων και για αυτό τοον λόγο θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες αναφέρει το άρθρο γνώμης του Χένρικ Μπόντερ στη Die Welt.
Και συνεχίζει αναφέροντας πως με το πείσμα τους και τη διαστροφή πο υέχουν κάποιοι έχουν καταντήσει την ΕΕ μια κοινότητα χωρίς αξίες η οποία έχει μετατραπεί σε ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα με κύριο σκοπό την αυτοσυντήρηση.
Γνωρίσουμε καλά πως μια χώρα που ανήκει στην ευρωζώνη δεν μπορεί να ξεφύγει και μάλιστα οι σχεδιαστές του ευρώ δεν το είχαν σκεφτεί καθόλου μια τέτοια περίπτωση. Κάτι τέτοιο είναι πλά ανήθικο…
Παράλογη ιδέα
Η ΕΕ βασίζεται σε μια παράλογη ιδέα σύμφωνα με την οποία τα κράτη-μέλη μπορούν να ομογενοποιήσουν τις συνθήκες διαβίωσης αλλά με περιορισμένη πολιτική και οικονομική συνεργασία.
Το πιο σημαντικό μέσο της ομογενοποίησης είναι το Ευρώ, το οποίο έχει ως στόχο να αντισταθμίσει τις οικονομικές διαφορές αλλά και την ανεργία μεταξύ των κρατών – μελών. Θετικό εμπορικό ισοζύγιο εδώ, αρνητικό ακριβώς δίπλα.
Είδος «ισότητας»
Κανείς, φυσικά, δεν θα πραγματοποιούσε ένα αγώνα αυτοκινήτων στον οποίο θα συμμετείχαν από καρτ, φούρμουλες μέχρι «πύραυλοι» καθώς το αποτέλεσμα θα ήταν προβλέψιμο και μόνο οι διοργανωτές θα γιόρταζαν μια τέτοια κούρσα ως «νίκη της ισότητας των ευκαιριών».
Εντός της ΕΕ, αυτό το είδος «ισότητας» σημαίνει ότι «δεν υπάρχει στη νότια Ευρώπη, μια κατάσταση που είναι παρόμοια με τη Μεγάλη Ύφεση της Μεγάλης Ύφεσης».
Αυτό λέει ο οικονομολόγος Max Otte, ο οποίος προέβλεψε την οικονομική κρίση το 2006 και γελούσαν γι ‘αυτό.
Τα γέλια δεν κράτησε πολύ, καθώς το 2008, η κρίση ήταν εκεί. Και επτά χρόνια αργότερα, η ΕΕ εξακολουθεί να είναι απασχολημένη προσπαθώντας να διαχειριστεί την κρίση. Επιπλέον, η κρίση είναι ουσιαστικά το μόνο πράγμα που ενώνει την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Αν ο γάμος «είναι να επιχειρήσει να λύσει τα προβλήματα σε ζευγάρια τα οποία δεν μπορούν να λύσουν μόνλοι τους», όπως λέει ο Γούντι Άλεν, έτσι και η ΕΕ είναι ένας «γάμος» στον οποίο οι συμμετέχοντες πρέπει να ασχοληθούν με τα προβλήματα που θα είχαν γλιτώσει αν η ομάδα είχε συνδεθεί.».
Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος
«Πιεζόμαστε σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης», αναφέρει ο πολιτικός του CDU Βόλφγκανγκ Μπόσμπαχ, ο οποίος δεν είναι οικονομολόγος, αλλά ένας άνθρωπος με κοινή λογική.
Σε αυτήν την κατάσταση, η οποία ισοδυναμεί με μια παρατεταμένη αφερεγγυότητα, η καγκελάριος έρχεται και λέει, «Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος».
Σε όλες τις περιπτώσεις οι θεσμοί στο παρελθόν, αποφάσισαν να σώσει την Ελλάδα.
Γιατί να έχουμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εάν στο τέλος της ημέρας, η καγκελάριος καθορίζει τι θα γίνει;
Στη φράση «Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος» βάζει ένα αυταρχικό δυναμικό, και στην πραγματικότητα δίνει οδηγίες…
Καθόμαστε σε λάθος τρένο
Ναι, η υστερία πηγαίνει με τη δουλειά. Αν αποτύχει το ευρώ, αποτυγχάνει όχι μόνο η Ευρώπη, τότε η Ακρόπολη θα μεταφερθούν στη Σιβηρία ή στην επαρχία Shandong.
Γιατί θα πρέπει «το ευρωπαϊκό σχέδιο, η ευρωπαϊκή ιδέα μας» να μοιάζει ως ένα σκάφος που βρίσκεται σε κίνδυνο.
Αλλά δεν είναι η Ευρώπη που οδηγεί από κάτω προς τα πάνω, αλλά η ΕΕ, ένα γραφειοκρατικό όραμα για την Ευρώπη, η οποία δεν έχει περάσει την πρακτική δοκιμασία.
Ένα Εβραίος κάθεται σε ένα τρένο, το οποίο είναι αργό και σταματά σε κάθε σταθμό. Και κάθε φορά που σπάζοντας το παλιό Εβραίο σε δυνατά θρήνους. “Παντοδύναμε, χάνομαι, τι θα κάνω;»
Στο τέλος, ένας από τους επιβάτες δείχνει έλεος και τον ρωτά «”Λοιπόν, τι έχετε, τι μπορώ να κάνω για σας βοηθήσω;»
«Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει», είπε ο ηλικιωμένος Εβραίος με δάκρυα στα μάτια του, «Κάθομαι σε λάθος τρένο, και με κάθε στάση το ταξίδι της επιστροφής είναι μεγαλύτερο.»…
στο 