«Όταν τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος πριν από 25 χρόνια, η Ευρώπη έγινε εύπορη, δημοκρατική, ενωμένη και ειρηνική. Σήμερα, ωστόσο, αντιμετωπίζεισυνδεόμενες κρίσεις που απειλούν να υπονομεύσουν την οικονομία της ηπείρου και να αποδυναμώσουν την ΕΕ», αναφέρει άρθρο των Financial Times που φέρει την υπογραφή του Νίκολας Μπερνς, καθηγητή στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ και πρώην υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Παράλληλα, ο κ. Μπερνς σημειώνει: «αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις για τις Ηνωμένες Πολιτείες και για τον επόμενο πρόεδρό τους. Η Ευρώπη παραμένει ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και επενδυτής της Αμερικής και 25 ευρωπαϊκά κράτη είναι μέλη του ΝΑΤΟ, της πιο σημαντικής στρατιωτικής συμμαχίας τους. Ως παγκόσμια δύναμη, οι ΗΠΑ πρέπει να αλληλεπιδρούν με κάθε μεγάλη περιοχή του κόσμου. Αλλά παρά την αναμφισβήτητη σημασία της λεγόμενης «στροφής στην Ασία», ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών μάλλον θα πρέπει να εστιάσει πρώτα στην Ευρώπη» και προσθέτει:
«Αμερικανοί και των δύο κομμάτων εκφράζουν ανησυχίες για μια πιο αδύναμη και διχασμένη ΕΕ. Όταν αποχωρήσει η Βρετανία, το μπλοκ θα χάσει τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του και τον πιο ισχυρό στρατό του. Σε συνδυασμό με την επαναλαμβανόμενη ελληνική κρίση χρέους και με τη μειούμενη στήριξη από τον κόσμο για «ακόμη μεγαλύτερη ολοκλήρωση», το ευρωπαϊκό πρότζεκτ δείχνει ακυβέρνητο».
Επιπλέον, υπογραμμίζει: «αυτό που πολλοί Ευρωπαίοι αναφέρουν πως χρειάζονται περισσότερο, ωστόσο, είναι η επιστροφή σε μια ισχυρότερη αμερικανική ηγεσία που θα τους στηρίξει σε μια περίοδο κρίσης. Ο νέος πρόεδρος θα χρειαστεί να σταθεί αποφασιστικά στο πλευρό των ευρωπαϊκών εταίρων των ΗΠΑ, ιδιαίτερα ενάντια στην πρόκληση από την πλευρά του κ. Πούτιν.
Η κα. Κλίντον θα ήταν μια τέτοια πρόεδρος. Οι ισχυροί δεσμοί της με την ήπειρο, καθώς και οι στιβαρές θέσεις και η μεγάλη διεθνής εμπειρία της, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια αναβίωση του διατλαντικού δεσμού της Αμερικής με την Ευρώπη. Ο κ. Τραμπ, από την άλλη, έχει επιδείξει πέραν από κάθε αμφιβολία ότι δεν είναι προετοιμασμένος να ασκήσει αυτές τις ευθύνες. Έχει επανειλημμένως υποτιμήσει το ΝΑΤΟ και, με το εγκώμιο που έχει πλέξει δημοσίως στον κ. Πούτιν, έχει υπονομεύσει την πιεσμένη ουκρανική κυβέρνηση».
στο 