Τις θέσεις του ΣΕΒ για τις συλλογικές συμβάσεις, την υποχρεωτική διαιτησία, τον κατώτατο μισθό και το φορολογικό αποσαφηνίζει ο γενικός διευθυντής του Συνδέσμου, ‘Ακης Σκέρτσος, σε συνέντευξη που παραχώρησε προς το ΑΠΕ – ΜΠΕ.
Ο κ. Σκέρτσος σημειώνει ότι δεν υπήρξε καμία υπαναχώρηση του Συνδέσμου σε ό,τι αφορά τις κλαδικές συμβάσεις και τις ομαδικές απολύσεις, επισημαίνει ότι «οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν ανάμεσα σε μια κλαδική ή μια επιχειρησιακή σύμβαση» ενώ ζητά επανεξέταση, μέσα από οργανωμένο διάλογο, του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η διαιτησία. Απορρίπτει τη θέση ότι ο ΣΕΒ συντάσσεται με το ΔΝΤ ενώ για το αφορολόγητο σημειώνει ότι το 53% του πληθυσμού δεν πληρώνει ούτε 1 ευρώ φόρο εισοδήματος, οπότε οι υπόλοιποι επιβαρύνονται υπέρμετρα και αναγκάζονται να καταφεύγουν είτε στην παραοικονομία είτε στην αλλαγή φορολογικής έδρας.
Ο γενικός διευθυντής του ΣΕΒ μιλά εξάλλου για βάσιμες ελπίδες ότι η οικονομία έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης ενώ χαρακτηρίζει την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας ως κλειδί για την προσέλκυση σοβαρών επενδύσεων.
Ερωτηθείς για τις προτάσεις του ΣΕΒ για την υποχρεωτική διαιτησία και τον κατώτατο μισθό, σημειώνει: «στα κράτη-μέλη της ΕυρωπαϊκήςΈνωσηςδεν υπάρχει ο θεσμός της μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία. Αυτή η ελληνική πρωτοτυπία ακυρώνει στην ουσία τον κοινωνικό διάλογο και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις καθώς ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι στο πλαίσιο του συνδικαλιστικού ανταγωνισμού λειτουργεί σαν αντικίνητρο για την επίτευξη συμβιβασμών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Προτείνουμε, λοιπόν, να επανεξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η διαδικασία της διαιτησίας μέσα από έναν οργανωμένο κοινωνικό διάλογο μεταξύ Πολιτείας, εργαζομένων και εργοδοτών. Όσον αφορά στον κατώτατο μισθό θεωρούμε πως οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν ανάμεσα σε μια κλαδική ή μια επιχειρησιακή σύμβαση. Αυτό το δικαίωμα θα πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Είναι παράλογο να νομίζει κανείς ότι εάν δεν υπερισχύσουν οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, τότε όλες οι επιχειρήσεις του κλάδου θα επιλέξουν τον εθνικό κατώτατο μισθό. Εταιρείες που πηγαίνουν καλά θα θέλουν να προσλάβουν ή/και να συγκρατήσουν το προσωπικό πληρώνοντας παραπάνω από το ελάχιστο. Αλλά εταιρείες που δεν πηγαίνουν καλά, θα πρέπει να μπορούν να επιβιώσουν. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρούμε ότι πρέπει να υπερισχύουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις όπου υπάρχουν, χωρίς να ακυρώνουμε τις κλαδικές».
Απαντώντας σε όσους κατηγορούν τον ΣΕΒ πως συντάσσεται με τις θέσεις του ΔΝΤ υπογραμμίζει: «πρόκειται για σκόπιμη στοχοποίηση από αυτές που παγίως αγνοούν την ουσία των επιχειρημάτων και των σοβαρών προβλημάτων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως οικονομία. Έχουμε ασκήσει κριτική σε λάθη, παραλείψεις και εμμονές του ΔΝΤ επανειλημμένα, όπως, π.χ. η χλιαρή στάση που επιδεικνύει στην πάταξη της φοροδιαφυγής μέσω της εκτεταμένης χρήσης ηλεκτρονικών συναλλαγών και ηλεκτρονικής τιμολόγησης ή η προτεραιότητα που δίνει σε θέματα της αγοράς εργασίας, όπως π.χ. τα lockouts ή οι ομαδικές απολύσεις, που δεν απασχολούν σοβαρά τις ελληνικές επιχειρήσεις.
Από την άλλη οι θέσεις π.χ. του ΔΝΤ για γενναία μείωση χρέους ή για τις επιπτώσεις της υπερφορολόγησης στην οικονομία φυσικά μας βρίσκουν σύμφωνους. Σε κάθε περίπτωση, η ασπρόμαυρη προσέγγιση που κατατάσσει αυτομάτως το ΔΝΤ στους «κακούς» δεν έχει βοηθήσει διαχρονικά την εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση. Οφείλαμε εξαρχής να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με όλους τους εταίρους μας για να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από τα προγράμματα. Αυτό δεν συνέβη με τις γνωστές σε όλους παρενέργειες».
Ερωτηθείς για το αν πρέπει να φορολογηθούν περαιτέρω οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, απάντησε: «το σωστό ερώτημα στο οποίο θα έπρεπε να κληθούν να απαντήσουν κόμματα και θεσμοί είναι το εξής: ποιες ομάδες του πληθυσμού βρίσκονται σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας και ποιες έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση και τα μέτρα περιστολής δαπανών; Αυτός θα έπρεπε να είναι ο οδηγός μας για τη χάραξη οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και όχι συνήθη στερεότυπα ή κριτήρια πελατειακής λογικής.
Στην Ελλάδα το 53% του πληθυσμού δεν πληρώνει ούτε 1 ευρώ φόρο εισοδήματος, οπότε οι υπόλοιποι επιβαρύνονται υπέρμετρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί συμπολίτες μας έχουν χαμηλό εισόδημα και η φορολογική τους επιβάρυνση δεν μπορεί παρά να είναι ελάχιστη. Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί που φοροδιαφεύγουν, επιλέγοντας να δηλώνουν εισόδημα στο ύψος του αφορολόγητου. Τα σχετικά στοιχεία, ιδιαίτερα για τις μικρές επιχειρήσεις, τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι αποκαλυπτικά. Οι υπέρμετροι φόροι και οι νέες υψηλές ασφαλιστικές εισφορές αναγκάζουν πολλούς εργαζόμενους και εργοδότες να καταφεύγουν είτε στην παραοικονομία είτε στην αλλαγή φορολογικής έδρας. Δημιουργούμε δηλαδή ένα περιβάλλον οικονομικής απαξίωσης της χώρας. Αυτό θέλουμε να πετύχουμε;».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
στο 