31 Ιανουαρίου 2017: 40στά γενέθλια του Centre Georges Pompidou, στο Παρίσι, ενός από τα πιο αμφιλεγόμενα αλλά και πιο ενδιαφέροντα κτίρια στην «Πόλη του Φωτός». Μπαμπάδες, ο Βρετανός αρχιτέκτονας Richard Rogers και ο Ιταλός Renzo Piano (τον ξέρουμε, εδώ, τον δεύτερο, γιατί αυτός έχει σχεδιάσει τα πάντα που αφορούν το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος).
Με αφορμή τα γενέθλια του «τέκνου» τους, τα γραφεία και των δύο άνοιξαν τα αρχεία τους και έδωσαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες εκείνης της εποχής.
«Το κέντρο είναι σαν ένα μεγάλο διαστημόπλοιο από γυαλί, ατσάλι και έγχρωμη σωλήνωση, το οποίο προσγειώθηκε, απρόσμενα, στην καρδιά του Παρισιού και όπου πολύ γρήγορα θα έβγαζε ρίζες» είπε -σύμφωνα με το Dezeen- ο Piano, για το κτίσμα που βρίσκεται στην περιοχή Beaubourg της γαλλικής πρωτεύουσας.
Παίρνοντας το συμβόλαιο, το 1971, οι Rogers και Piano έστησαν τα γραφεία τους σε μια φουσκωτή κατασκευή, στις όχθες του Σηκουάνα, απέναντι από την Νοτρ Νταμ.
Στη συνέντευξη που έδωσε στο Dezeen, ο Rogers αφηγήθηκε: «Ήταν μια ιδιαίτερα δραστήρια περίοδος σε πολιτικό επίπεδο, και θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι αυτό ήταν κομμάτι της αρχιτεκτονικής σύλληψης. Ήταν μια δυναμική περίοδος, μια περίοδος αλλαγών, αλλά θέλαμε να “συλλάβουμε” αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Εκείνη η στιγμή άλλαξε σχεδόν την ιστορία. Για την Ευρώπη, σίγουρα. Έμοιαζε σαν να επρόκειτο να γίνει επανάσταση. Δεν έγινε. Αλλά “συλλάβαμε” κάτι απ’ όλο αυτό στο κτίριο».
Το αρχικό όνομά του ήταν Centre Beaubourg, αλλά πήρε το όνομα του Georges Pompidou, του πρώην πρωθυπουργού και στη συνέχεια Προέδρου της Γαλλίας, που πέθανε πριν ολοκληρωθεί το κτίριο.
Σχεδιάστηκε ως «fun palace» για τη γαλλική πρωτεύουσα και, σύμφωνα με τα λόγια του Rogers, η πρόθεση των δημιουργών ήταν να λειτουργεί σαν σταυροδρόμι «μιας προσανατολισμένης στην πληροφορία, μηχανογραφημένης Times Square και του British Museum».
Επρόκειτο να έχει στην πρόσοψή του διαφημιστικές πινακίδες με μηνύματα και οθόνες, όλα αυτά ορατά από την πλατεία από κάτω. «Η πρόσοψη του κτιρίου, αν την προσέξεις λίγο, είχε πολύ να κάνει με τις εξεγέρσεις (σ.σ. του Μάη του ’68 και μετά) και πολύ με το Βιετνάμ. Το πηγαίναμε πολύ καλά έως ότου πέθανε ο Πομπιντού και ανέλαβε ο Ζισκάρ και το “βούλιαξε”. Είπε: “Αυτό είναι ένα πολιτικό όπλο, δεν το θέλω”. Έτσι, αυτό πέθανε» είπε ο Rogers.
Θυμήθηκε το πώς κατηγορούσαν το κτίριο από την πρώτη μέρα, και μια περαστική τον έβαλε μπρος με την ομπρέλα της όταν δήλωσε ότι είναι ο ένας από τους δυο σχεδιαστές: «Είναι πάντα δύσκολο να ξεπεράσεις το σοκ του καινούργιου». Ο Piano όμως λέει ότι γρήγορα προσαρμόστηκε η πόλη στο καινούργιο κτίριο: «Παρά την αρχική ευρύτατη αντίθεση στο εγχείρημα, το κοινό γρήγορα αγκάλιασε το Centre Pompidou».
Έως σήμερα, σε διάστημα 40 χρόνων, πάνω από 150 εκατομμύρια επισκέπτες έχουν διαβεί τις πύλες του. Η φετινή χρονιά είναι χρονιά εορτασμών, ειδικών εκδηλώσεων και events. Απλωμένων σ’ όλο το 2017.
στο 